منوچهر آتشی از میان ما رفته است .  به دنبال یک نوشته در میان ویژنامه نکوداشت محمد علی بهمنی بودم که به این غزل رسیدم آن را مناسب ترین  چیز دانستم که می توان  نقل کرد به خصوص که یک سال قبل و در همین ایام چاپ شده بود وخود آتشی از اولین خواننده های این شعر بوده است چرا که اورا مرثیه ای نمی توان گفت که : «مردگان این فصل زنده ترین عاشقان بودند»

                        چرا تو  ؟

پر می کشم از پنجره ی خواب تو... تا تو

هرشب من و دیدار در این پنجره  ،با تو

از خستگی روز همین خواب پر از راز

کافی ست مرا ،  ای همه ی خواسته ها تو

دیشب من و تو بسته ی این خاک نبودیم

من یک سره آتش ،  همه ذرات هوا تو

بیدارم اگر دغدغه ی روز نمی کرد

با آتشمان سوخته بودی همه را تو

پژواک خودم بودم و خود را نشنیدم

ای هرچه صدا هرچه صدا هرچه صدا تو

            * * *

آزادگی و شیفتگی مرز ندارد

حتا شده ای از خودت آزاد و رها تو

یا مرگ ویا شعبده بازان سیاست

دیگر نه و هرگز نه -  که یا مرگ که یا تو

وقتی همه جا از غزل من سخنی هست

یعنی همه جا تو همه جا تو همه جا تو...

پاسخ بده از این همه مخلوق چرا من

تا شرح دهم از همه ی خلق ، چرا تو ؟

محمد علی بهمنی